Sapa2

Maandagavond vertrokken we, onwetend wat ons te wachten ging staan, met de nachttrein richting Lao Cai. Vervolgens werden we daar opgewacht door een taxi die ons naar het avontuur van Sapa ging brengen. Ondanks ik me die nacht had buitengesloten na een toiletbezoek en hierdoor papa, Fredie en Daan had wakker gemaakt, had iedereen toch goed geslapen. Toen de taxi ons naar Sapa Holiday Hotel bracht, werden we onderweg al snel met het inwonende volk en hun levenswijze geconfronteerd. Hun woningen waren houten stallen, de kinderen droegen kapotte en vuile kleding, dieren liepen los rond, ... . Toen we aan het hotel aankwamen werden we hartelijk ontvangen door een groep Hmongs. Dit is een stam die in het Sapagebergte woont. Ze vroegen van waar we kwamen, hoe we heetten, onze leeftijd, ... . In het hotel hadden we uitgebreid ontbeten. Plots stond onverwachts een gids in het hotel die achter onze familie vroeg. Hij zat blijkbaar bij in de driedaagse Sapatour. Zijn naam is Hung, 27 jaar en sprak Engels met een Vietnamees accent.  Hij was geboren en getogen in Sapa. Je kan hem vergelijken met de Chinees uit de film 'The hangover'. We trokken de eerste dag naar de Cascadevillage. De Hmongs spreken dit uit als de 'kaka', hihi. Onderweg liepen zij mee om tasjes, armbanden, sjaals, ... te verkopen. De tweede dag wandelden we 12 km naar de Zhaistam. Daar gingen we overnachten bij een plaatselijk gezin. We vertrokken in de regen aan deze lange tocht en eindigden in de regen op de eindbestemming.  Gelukkig hadden we regenponcho's (lees: blauwe vuilakken) de dag ervoor op een plaatselijk marktje gekocht. Door het prachtige uitzicht en het enthousiasme van de Hmongs onderweg, hadden we geen last van deze regen. Toen we bij het gastgezin aankwamen, werden we ontvangen in een donkere living met veel vliegen, plastic stoelen en kregen we warme thee. De slaapkamer en living waren één grote ruimte. Nadat we onze spullen hadden weggezet en typisch Vietnamese sandalen hadden aangekregen, gingen we naar een rivier wat verderop. Het duurde natuurlijk niet lang of Anna viel al van een rots in het water. 's Avonds maakten we samen met de vuisvrouw mee Vietnamese Springrolls op een kampvuur in de keuken zonder dampkap. Betere als de deze had ik nog niet gegeten. We genoten samen met het gastgezin van een uitgebreide maaltijd met 'happy wine', rijstwijn. De heer des huizes dronk ons steeds toe. Hierdoor hadden we na een paar uur behoorlijk wat op. Fredie had 7 keer gezegd 'last one' toen ze kwamen bijschenken, maar telkens bedacht ze zich . Rond half tien lagen we 'happy'' in bed en sliepen we als een Roosje tot 7 uur. Ik had tijdens deze vakantie nog nooit zo goed geslapen, terwijl dit de meest primitieve nacht was. De volgende ochtend trokken we door het bamboebos naar een waterval. We kregen eerst als ontbijt pannenkoeken bij het gastgezin. Dit stevig ontbijt hadden we deze dag wel nodig, wat we toen nog niet wisten. We gingen die dag 5km wandelen, wat niet veel leek. Het was nochtans de vermoeiendste dag van de Sapatour. We klommen steile bergen op die vol met slib lagen. Papa was de eerste die viel. Op het einde van de dag was iedereen een aantal keren gevallen. Onze kleren, handen, knieën, rugzakken en schoenen hadden enkel nog een oranje slijkkleur. Gelukkig konden we rekenen op de letterlijk 'helpende handen' van de Hmongs die ons mee over het pad en de jungle hielpen. Ik werd door een meisje van negen jaar die slippers droeg geholpen. Ze heeft heel het slibberige pad probleemloos afgelegd, terwijl ik 4 keer was uitgegleden. Na deze prachtige tour gingen we terug naar het hotel, waar we een douche namen (die zeker nodig was). Nu zitten we na dit avontuur fris gewassen terug op de nachttrein richting Hanoi.
- Lena