Eerste dag bij Lena en Femke in Katmandu, Nepal

Al met een dag vertraging beginnen aan een reisverslag van de eerste dag wil eigenlijk al zeggen dat er geweldig veel te zien moet zijn op de plaats(en) waar we naar toe getrokken zijn. Maar de ontvangst van onze immer vrolijke Lena en Femke aan de luchthaven van Kathmandu met heerlijk geurende bloemenkransen deden de vermoeidheid van een overigens supergoeie vlucht helemaal vergeten en was zeker het vermelden waard! Nepal is een land dat zich moeilijk laat beschrijven,waar we dachten met onze reis naar Vietnam in een ontwikkelingland te belanden en dit niet echt het geval bleek te zijn, is het woord ontwikkelingland hier wel zeker op zijn plaats. Dit wordt al gauw duidelijk als we in onze mini-taxi een Suzuki Alto die overigens verbazend ruim bleek te (we konden er met 6 personen, drie trekkingrugzakken drie megagrote valiezen juist in) richting hotel crossen. Onderweg zien we onverharde wegen, veel golfplaten huizen, ruines van de aardbeving en ook veel lachende en biddende Nepalezen in kleurrijke kleding. Als we in het hotel onze bagage hebben afgezet bezoeken met onze grootste valies de stageplaats van Lena en Femke: het New life disabled child center. Ook hier worden we juichend begroet door de kinderen en krijgen we een sjaal omgehangen ter begroeting. We delen al onze ijverig verzamelde kledij en speelgoed ( merci ook aan Monique !) die we hebben meegezeuld uit aan de kinderen en maken kennis met de gezichten die we de afgelopen drie maanden op foto's al zijn tegengekomen. We spreken uitgebreid met de staff als Lena ons een rondleiding geeft in het centrum. Ondertussen laten Femke en Anna hun voetbaltalenten de vrije loop en spelen ze met de kinderen op het voetbalveld een match Nepal-België dat eigenhandig door Femke en Lena werd voorzien van stalen doelen! In de namiddag zijn we teruggewandeld naar ons hotel waar het bijzonder donker was wegens een stroompanne ( we leerden ondertussen al dat dit meerdere keren per dag gebeurt en als de normaalste zaak van de wereld wordt beschouwd) en waar met de openhaard in de lobby een duchtig vuurtje wordt gestookt voor warmte en gezelligheid, maar waar helaas geen trekkende schouw te bespeuren is zodat het gebouw blauw ziet van de rook ( ook normaal merken we op dag 2). Wegens het andere dagritme van 05:00 -20:00 eten we al vroeg: typisch Nepalees ( dahl, rijst, groenten en kip); lekker maar pikant. En als we in ons bed liggen maken we ons de bedenking dat we fier zijn op de 2 vrolijke, jonge grieten, gewend aan alle luxe van onze samenleving, die al drie maanden hier wonen en werken in deze omstandigheden eigenlijk nog geen spatje veranderd zijn. Maar we weten gewoon dat hun leven na terugkomst in België nooit meer het zelfde zal worden.